Bogu

Współczesna "zbroja", tzw. kendogu lub bogu używana w szermierce kendo składa się z następujących elementów:

• men [maska] - osłona głowy, gardła i ramion; zbudowana z przesłaniającej twarz metalowej kratownicy z przymocowanym do niej pasem wielowarstwowej, gęsto pikowanej tkaniny, chroniącej głowę i ramiona,
• do [napierśnik] - osłona brzucha i piersi; konstrukcja bambusowa lub plastikowa.
• kote [rękawice] - osłony dłoni, przegubów i części przedramienia; uszyta z grubej, gęsto pikowanej wielowarstwowej tkaniny, z wyściółką z trawy morskiej; całość jest wzmocniona elementami skórzanymi
• tare [fartuch] - osłona bioder; uszyta z wielowarstwowej, gęsto pikowanej tkaniny

Shinai

Współczesny miecz shinai stosowany w ćwiczeniach i walce kendo jest konstrukcją złożoną z czterech listewek (wykonanych z bambusa lub - od niedawna - z materiału syntetycznego), połączonych ze sobą kawałkami skóry i żyłką oraz wyposażoną w gardę tsuba. Miecz taki jest elastyczny - umożliwia zadawanie przeciwnikowi cięć i pchnięć z dowolną siłą, zapewniając bezpieczeństwo także w przypadku trafienia w część ciała nie chronioną żadnym ochraniaczem. Dopuszcza się trzy podstawowe wielkości shinai, różniące się wagą i długością, używane do ćwiczeń i walki w zależności od płci i kategorii wiekowej zawodników.

Shiai - pojedynek sportowy

Zawody sportowe w kendo obejmują walki prowadzone wyłącznie przy użyciu mieczy bambusowych shinai. Celem walki jest trafienie przeciwnika w jedno z miejsc przewidzianych regulaminem. Obszarami ataku dozwolonymi w kendo są chronione strefy ciała. Nazwy punktowanych trafień związane są z nazwami tych stref:

• men-uchi - cięcie w środek głowy oraz w prawą i lewą skroń
• do-uchi - cięcie w prawy lub lewy bok napierśnika
• kote-uchi - cięcie w prawe przedramię; w lewe - tylko w szczególnych przypadkach
• tsuki - pchnięcie w tsuki-dare, czyli w osłonę gardła
• punkty ataku - datotsu-bui

Kryteria wymagane do zaliczenia trafienia jako yuko-datotsu i przyznanie zawodnikowi punktu ippon są określone przez regulamin; każde trafienie jest dokładnie oceniane przez zespół złożony z trzech sędziów pola walki, a o przyznaniu punktu ippon decyduje spełnienie tych kryteriów. W szczególnych przypadkach punkt wcześniej zaliczony zawodnikowi może zostać odwołany: torikeshi. Nie przyznawane są punkty w sytuacji, gdy obydwaj zawodnicy zadają trafienia jednocześnie (ai-uchi), nawet jeśli są one poprawne pod każdym innym względem. Zawodnikowi można przyznać punkt na skutek popełnienia przez jego przeciwnika dwóch przewinień - hansoku. Szczegółowe przepisy odnośnie wymogów stawianych zawodnikom oraz sposób ich oceny przez sędziów shinpan są opisane szczegółowo w "Regulaminie zawodów kendo oraz zasad sędziowania".

Czytaj więcej: Współczesne...

Jeśli zainteresowała Cię sztuka walki jaką jest kendo zachęcamy do skontaktowania się z najbliższym klubem lub sekcją klubu zrzeszonego w Polskim Związku Kendo. Listę klubów i sekcji można znaleźć w zakładce PZK.

Odwiedź stronę internetową, fanpage na Facebook lub skontaktuj się z klubem telefonicznie. Pozwoli Ci to uzyskać informację o naborach, godzinach oraz dokładnej lokalizacji treningów, a także zorientować się podstawowych zasadach funkcjonowania klubu. 

Większość klubów kendo dysponuje sprzętem dla początkujących, na pierwszy trening będzie więc potrzebny jedynie wygodny strój sportowy.

Pamiętaj! Kendo jest sztuką walki dla każdego, w Polsce wiek ćwiczących waha się od 3 do 83 lat. W ramach wielu klubów kendo funkcjonują sekcje dziecięce.

Do zobaczenia na treningach!

Kendo jako sport walki wywodzi się bezpośrednio z prawdziwej sztuki walki, szermierki bojowej o nazwie kenjutsu, praktykowanej w Japonii począwszy od XI wieku (od czasu wprowadzenia do użytku miecza jednosiecznego o wygiętym kształcie), której liczne szkoły i różne formy powstawały i rozwijały się aż do połowy wieku XIX, czyli do czasu, gdy szermierka na miecze straciła swój użytkowy charakter (w 1868 r. cesarskim edyktem wprowadzono w Japonii zakaz noszenia mieczy przez ludność cywilną, a miecze przestały służyć do toczenia walki zbrojnej i pojedynków). Powstanie i rozwój historyczny realnej sztuki szermierczej szczegółowo opisane są na stronach traktujących o iaido.

Para-sportowa forma szermierki bojowej zrodziła się już w początkach XVII wieku, gdy do treningu szermierzy stopniowo zaczęto wprowadzać urządzenia pozwalające na zadawanie ciosów, a tym samym na ćwiczenie technik kontaktowych i staczanie bezkrwawych pojedynków. Trening prowadzony wcześniej przy użyciu ostrych mieczy stalowych na to nie pozwalał - umożliwiał on jedynie powtarzanie stałych sformalizowanych układów, tzw. kata, w których ciosy były zatrzymywane w ostatniej fazie ataku. Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych, a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych oraz solidnych protektorów wzorowanych na zbroi samurajskiej, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i toczyć walki sparingowe. Największe zasługi w konstruowaniu bezpiecznego sprzętu i jego popularyzowaniu wśród ćwiczących położył Chuta Nakanishi, twórca i nauczyciel jednej ze znanych tokijskich szkół szermierczych Nakanishi Itto-ryu, w latach 70' tych XVII w. Mistrz Nakanishi uchodzi również za twórcę samej nazwy "kendo", gdzie ken znaczy "miecz", natomiast do wskazuje "drogę, sposób postępowania". Obydwa japońskie znaki należy więc rozumieć jako "droga miecza".

Czytaj więcej: Historia kendo